Annem amator bir terzidir. Yillardir kendi sokugumu bile dikemedigim icin en azindan cok kiymet verdigi dikis makinesini kullanmayi ogrenmem konusunda basimin etini yer durur...Gecen yazimda bahsettigim, Surup' umun berbat veteriner macerasiyla kelaynaga donmesinden ve bu durumun kendisini iyiden iyiye rahatsiz etmesinin ardindan kizima bir elbise dikmeye karar verdim ve annecigimin sozune geldim. Aklimda bir suru fikir ve tasarim ucusmakla birlikte dikecek becerim olmadigindan kendi kendime kivraniyorum. ''Surup' a kiyafet dikecegim'' dedigimde, annemin yuzunun aldigi ifade gorulmeye deger. Makasim ve annemin ''Bu da senin dikis kutun olsun'' diyerek belki heveslenirim diye benim icin olusturdugu dikis kutumla sectigim kumasin onunde oturuyor ve bir cirpida, kesecegim yerleri isaretlemeden annemin dur, oyle olmaz demesine kalmadan kumasi tasarladigim gibi kesip biciyorum. Annem ''Ince dikisleri ben yapayim; sen yapamazsin'' dedikce ben daha cok galeyana geliyorum. Oldum olasi ''Yapamazsin'' kelimesi beni cildirtir, yapilmayani yapmaya, olmayani oldurmaya sartlandirir. Oraya buraya sactigim toplu ignelerin ayagima batmasiyla attigim cigliklar, annemin ''oyle degil boyle, ordan degil burdan'' seklinde sert mudahaleleriyle apartmani ayaga kaldirmamizin ardindan, ortaya annemin ve benim gozlerimize inanamadigimiz bir sonuc cikti. Annemin israrla ''Dogru soyle Dileeeek, ben sana daha once dikis dikmeyi ogrettim mi'' seklindeki sorusunu, yeminler ederek ''Hayiiiiiir'' diye yanitliyorum. Neyse, ortaya cikan sonuctan herkes memnun, en cok da Pamuk Kizim Surup...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder